Grundarsystur í Kanada

Kings Corner Guest House Við fundum út að auðveldast væri að fara með lestinni á flugvöllinn og geyma töskurnar þar. Flugið var kl. sjö um kvöldið svo deginum var eytt í smá dól um borgina,  fórum niður að sjó og fylgdumst með umferðinni um höfnina. Þar er heilmikil sjóflugvélaumferð, bæði styttri útsýnisflug og áætlunarflug. Helst þá á ýmsa staði á Vancouver eyju.  Meðfram sjónum er líka gangvegur þar sem sett hafa verið upp söguskilti sem segja frá ýmsum atburðum í sögu svæðisins.  Það er svo ótrúlega stutt síðan uppbygging hófst á þessu svæði. Vancouver varð ekki til sem borg fyrr en með lagningu járnbrautarinnar uppúr 1880. Eftir það var farið að kanna landið norður með ströndinni og landnemar að flytja á svæðið. Það var skrítið að lesa um erfið verkefni landnemanna og horfa svo upp eftir himinháum glerturnum sem nú standa á svæðinu. Héldum tímanlega á flugvöllinn,  komumst heilar heim og svo verður fljótlega allt eins og við höfum aldrei farið neitt. Þetta er bú

Vöknuðum að sjálfsögðu fyrir allar aldir en það var ósköp gott að þurfa ekki að rjúka strax á lappir. Könnuðum almenningssamgöngur til miðbæjarins og vorum komnar af stað um níu leitið. Tókum strætó 25 á King Edward lestarstöðina og þaðan Canada Line í miðbæinn.  Neðanjarðarlest í Vancouver er bara 2 línur en það eru strætisvagnar út um allt.  Í Vancouver býr einna flest fólk af asískum uppruna af kanadískum borgum. Þar er stærsta kínahverfið í Kanada og við héldum þangað og skoðuðum kínverskan garð í stórborginni. Það var notalegt að koma í kyrlátt umhverfi garðsins. Um það bil sem borgin var að byggjast upp tók kínverska samfélagið eina blokk í miðju hverfinu til að gera garðinn í hefðbundnum stíl. Vesturheimskar borgir eru flestar skipulagðar með því sniði að út frá einhverjum punkti eru göturnar númeraðar, avenue þvers og street langs.  Út frá miðpunktinum eru göturnar merktar E fyrir east (austur), N fyrir norður o.sv.frv. Þegar maður er farinn að skilja þetta er auðvelt

Tókum ferjuna yfir til Vancouver klukkan níu frá ferjuhöfn norðan við Viktoria. Þetta er mjög fjölfarin leið svo allt gengur hratt og fumlaust fyrir sig. Ferðin tók einn og hálfan tíma og siglt er milli hólma og eyja yfir sundið til fastalandsins. Þarna er auðsjáanlega mjög aðdjúpt því þessi stóra ferja sigldi um mjóa ála milli eyjanna og á stundum var eins og maður gæti snert trén í landi. Í Richmond, sunnan við Vancouver kvöddu Malcholm og Susan, bresku hjónin í hópnum okkar. Þau voru nokkra daga í Vancouver áður en ferðin hófst en núna ætla þau suður til USA. Við hin fórum í Stanley garðinn í Vancouver og borðuðum saman pylsur og ís. Stanley garðurinn er eitt helsta aðdráttarafl fyrir ferðamenn í Vancouver. Hann er á nesi í miðri borginni, ótrúlega víðáttumikill. Skógurinn hefur að stórum hluta fengið að halda sér en byggt hefur verið upp stígakerfi til gönguferða og hjólreiða. Fljótlega varð ljóst að ferðin var á enda og fólk farið að hugsa um aðra hluti, svo Carl fann stað t

Rifum okkur upp snemma eins og venjulega og héldum af stað áleiðis til Viktoria, stærstu borgarinnar á eyjunni og höfuðborgar fylkisins. Við stoppuðum á matarmarkaði til að kaupa hádegismat.  Þarna svífur gamall hippa andi yfir, hægt að fá alls konar batik klæðnað og lífrænt gos í glerflöskum. Allir þekkja þennan stað því hann er með torfþaki og þar búa 3 geitur. Svo er búið að útbúa alls kyns varning með geitum sem er til sölu. Snilldar markaðssetning. Í Viktoria fundum við höfnina niðri við sjóinn. Þar er flugstöð því haldið er uppi flugsamgöngum með vatnafluvélum. Þarna er líka boðið uppá hvalaskoðun á rib-bátum, þ.e. gúmmíbát með utanborðsmótor, sem geysast langar leiðir til að sjá hvali í fjarska.  Þetta var skemmtun innifalin í ferðinni svo ekki fór ég skorast undan. Enn á ný voru allir dubbaðir upp í rauða flotgalla og settir um borð í bátinn.  Höfnin í Viktoria er mjög þröng og ýmis farartæki á ferð fram og aftur, alls konar bátar stórir og smáir og svo  flugv

Á eyjunum kringum Tofino býr þónokkur fjöldi af svartbjörnum. Núna eru birnurnar með litla húna og nærast helst á alls konar sjávarfangi á ströndinni.  Því er kjörið að skoða dýrin frá sjó af bát. Svo við vorum mætt galvösk í slíka ferð,   vorum dubbuð upp í rauða flotgalla og spænt með okkur á gúmmíbát milli eyja utan við Tofino. Við erum dálítið góð í þessu með birnina. Komum auga á birni á mörgum eyjum. Báturinn lónaði fyrir utan svo auðvelt var að fylgjast með fullorðnu dýrunum velta við stærðar steinum og éta skeldýr og krabba. Fullorðnu birnirnir létu sér fátt um finnast þó rauðklæddir túristar létu myndavélarnar ganga en húnarnir voru fljótir að láta sig hverfa í trjáþykknið fyrir ofan bakkann. Fengum smá hádegispásu en síðan var farið í bátsferð í litla eyju þar sem við fengum okkur göngu í skóginum.  Þarna komu innfæddir í veg fyrir skógarhögg með heilmikilli baráttu fyrir nokkrum árum.  Síðan hafa þeir byggt upp göngustíg um eyjuna og hún er orðin vinsæll áfangastaður

Morguninn var fallegur í Port Hardy þegar við vorum mætt með töskurnar kl. hálf átta.  Ókum í hálftíma á alvöru morguverðarstað. Draumur bretanna um alvöru eldaðan morgunmat rættist. Þarna var hægt að fá egg, beikon, pylsur og allt hitt í afbrigðum eftir sérvisku hvers og eins.  Þetta var alveg ágætt, dugði ágætlega fram eftir degi.  Áfram var haldið suður eftir eyjunni, þar til um miðbikið að haldið var í vestur í átt að Kyrrahafinu. Vancouver eyja er um 30.000 ferkílómetrar. Eyjan er mun lengri en hún er á breidd.  Um miðbikið og meðfram vesturströndinni eru fjallgarðar, þar sem hæstu tindar eru hátt í 2000 m. Hraðbrautin liggur niður austurströndina til stærstu borgarinnar Viktoria. Við beygðum hins vegar til vesturs í átt til strandar. Á leiðinni stoppuðum við um stund þar sem varveittur hefur verið upprunalegur risafurulundur með ævafornum trjám, kallað Cathedral grove. Það er mögnuð upplifun að ganga milli þessara risa. Þó þarna hafi verið fjöldi fólks þá nær þögn skógari

Ferjan frá Bella Coola til Port Hardy á Vancouver eyju fer fjórða hvern dag kl. hálf átta að morgni. Og innritun hefst 90 mín fyrir brottför,  svo við vorum öll mætt fyrir kl sex með farangurinn. Ókum svo fyrir húshornið á næsta bílastæði og stilltum okkur upp í röðina. Fórum svo og borðuðum morgunmat.  Ferjan var ekki full svo það var látið úr höfn 10 mínútum of snemma. Bella Coola stendur við enda fjarðarins sem er um 100 km langur. Meðfram honum ganga allskonar eyjar þverhníptar í sjó fram. Allar skógi vaxnar frá sjó og upp í efstu brúnir. Þarna er verndarsvæði svo náttúra og dýralíf fær að vera í friði á þessu svæði. Upphaflega vegna þess þarna er ekkert undirlendi og ófært til að stunda skógarhögg. Þó eru þarna eitthvað um skipulagðar ferðir til veiða fyrir ríka hetjutúrista. Eins er víst eitthvað um þyrluskíðamennsku á veturna. Ferjan er hið ágætasta skip, gaf aðeins á  þegar komið var út úr firðinum þangað til við komumst í skjól við eyjarnar norður af Vancouver eyju. A

Nú var tekið á því í skipulagðri afþreyingu.  Um morguninn fórum við upp dalinn að Tweedsmuir lodge. Þar áttum við pantað í bátsferð á ánni til náttúruskoðunar. Þetta er svona rafting fyrir eldri borgara.  Maður situr á stól í stórum gúmmíbát sem flýtur niður lygna á og fær fræðslu um náttúru- og dýralíf. Þarna dóluðum við í eina tvo tíma, mjög fróðlegt og skemmtilegt. Þegar starfsfólkið komst að því að við erum Íslendingar fengum við að vita að þau eru  með 6 íslenska hesta til afnota fyrir gestina.  Þau gátu ekki hrósað þeim nógsamlega,  hversu vinnufúsir og taugasterkir þeir eru.  Sögðu líka að sífellt fleiri í dalnum væru að fá sér íslenska hesta eftir að hafa kynnst þeim hjá þeim.  Við fórum að sjálfsögðu og heilsuðum uppá landa okkar. Hrossin eru 6, þar af 4 fædd á Íslandi.  Þau litu vel út, auðsjáanlega í góðri þjálfun og í mátulegum holdum. Athyglisverðast var að þau voru ójárnuð. Aðal hestakonan sagði að það hefði verið svo mikið vesen að fá járningu að þau hefðu hætt því o

Kunnum svo vel við okkur að það var bara dólað í morgun. Sumir leigðu kanó og reru út á vatnið en aðrir létu sér nægja gönguferð á ströndinni.  Í dag var farið einu leiðina sem liggur niður af hásléttunni niður í Bella Coola dalinn og út að ströndinni. Bærinn Bella Coola sem stendur niðri við hafið var lengi án vegasambands, fylkisstjórnin ákvað að hætta vegagerð við Anahim vatn. En heimamenn ákváðu að leggja sinn veg sjálfir og lögðu 43 km veg með lækkun um 1800 m, sem gerir það að verkum að hann er á köflum ansi brattur. Þeir kalla veginn Freedom road eða bara The Hill. Það var ansi bratt niður með köflum en þetta er ágætis malarvegur sem þætti jafnvel góður á Vestfjörðum.  Stoppuðum við veginn þegar við vorum komin langleiðina niður, fengum okkur göngu í skóginum sem hér niðri er orðinn tempraður regnskógur. Gengum milli trjánna og nutum skógarins. Síðan var tími á hádegismat og svo var haldið áfram niður Bella Coola dalinn út að sjó þar sem samnefndur bær kúrir milli hárra fjalla

Yfirgáfum Herra Chang og hans hjú og drifum okkur út á þjóðveginn. Stoppuðum í næsta bæ, Williams Lake og versluðum. Núna erum við að ferðast um nokkuð þurra hásléttu, milli Klettafjallanna og fjallgarðsins meðfram ströndinni, sem heitir Costal Range eða Strandarfjöll. Sléttan er í 1000 til 1500 m hæð og vaxin blönduðum barr- og laufskógi einkar fallegt með blómstrandi vorblómin í vegköntunum. En hér skrælnar víst allt þegar líða tekur á sumarið, regnskýin frá hafinu missa rigninguna vestan við fjöllin. Þetta svæði er þekkt sem það afskekktasta í Kanada. Hér er helst búskapur með holdakýr sem ganga sjálfala á afréttum með kálfana sína. Á haustin er svo öllu smalað og flestir kálfarnir seldir á fóðurstöðvar í Alberta eða USA. Hluti hópsins var búinn að panta sér útsýnisferð með vatnaflugvél á Nimpo vatni en við hin borðuðum nestið í góðri aðstöðu og fengum kaffi í boði hússins. Útsýnið yfir vatnið var einkar fallegt og svo skilaði flugmaðurinn félögum okkar glöðum og reifum. Héldum

Spruce Hill Ranch er staður sem einhvertíman hefur verið byggður upp af metnaði. Sú er ekki raunin lengur. Kínverskur eigandi eða eitthvað hefur ekki glóru um hvernig á að reka gististað. Það var næstum eins og að vera komin til Kína allt mögulegt í boði en því miður ekki í dag. Og starfsfólkinu gat ekki staðið meira á sama. Ein kínversk þjónustustúlka sem varla skildi ensku og hreingerningamaður sem leit út fyrir að vera nýsloppinn úr fangelsi. Á Steik og Wok veitingahúsinu var hvorki boðið upp á steik né kínverskan mat heldur aðkeypta skyndibita sem tók 2 tíma að afgreiða. Ljóska á hælaskóm sá um að leggja á hrossin fyrir þá sem lögðu í slíkt ævintýri. En það var ágætt að eiga rólegan dag, þvo nokkrar spjarir og komast að deginum í dag í ferðasögunni.

Mt. Robson er eitt hæsta fjallið á svæðinu Í dag fórum við gegnum Yellowhead skarðið og yfir til Bresku-kólumbíu. Þar með erum við komin á Kyrrahafsflekann. Klukkan er líka klukkutíma á undan svo við græddum tíma. Stoppuðum fyrst við fylkjamörkin og síðan á ýmsum áhugaverðum stöðum, aðallega til að hreyfa okkur því við fórum yfir 600 km leið. Á útsýnisstaðnum við Mt Robson fengum við okkur hádegismat og nutum útsýnisins. Endum í því sem heitir Cariboo hérað. Það byggðist upp eftir gullæði sem gekk yfir 1860 - 1863. Bæirnir heita nöfnum eins og 100 mile house eða  108 mile house, byggir á því að þegar fólk var á leið á gullsvæðin risu upp gistihús með vissu millibili.  Þá var gott að hafa númer til að vita hversu langt viðkomandi var kominn. Við gistum á Sprucehill ranch á 108 mile house hjá herra Chang sem rekur hér ferðaþjónustu með kínversku lagi.

Haldið úr hlaði um hálf níu, þeir sem misstu af birninum kvöldið áður voru dálítið spældir. En allt jafnaði þetta sig þegar við héldum af stað í skoðunarferð.  Fyrsta stopp var við Medicine vatnið. Þar má enn sjá ummerki um mikinn skógareld umhverfis vatnið árið 2015. Furuskógurinn er alveg dauður en skógarbotninn er farinn að grænka af alls konar öðrum gróðri.  Það er samt annað sem hrjáir furuna meira en það er padda sem heitir furubjalla. Hún borar sig inn í stofninn svo tréð drepst áður en langt um líður.  Það eru bara nokkur ár síðan bjallan fór að lifa af svona hátt uppi en undanfarnir vetur hafa ekki verið nógu kaldir til að drepa hana. Svo bætist við að vegna öflugra eldvarna er skógurinn mjög þéttur. Því eru flestar hlíðar kringum Jasper rauðar af dauðri eða deyjandi furu.  Við vatnið verpir skallaörn og hreiðrið er gríðar stór laupur efst í hæstu furunni við vatnið. Þeir sem voru með kíki horfðu mikið en sáu lítið, fullorðnu fuglarnir voru a.m.k. ekki á svæðinu. Héldum